ΕΙΜΑΙ

ΚΙ ΑΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΝΑ ΠΕΤΑΞΩ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟ ΑΠΟΦΥΓΩ, ΕΙΝΑΙ Η ΦΥΣΗ ΜΟΥ...

ετσι

ΓΥΑΛΙΝΕ ΚΟΣΜΕ ΠΟΥ ΓΚΡΕΜΙΖΕΣΑΙ, ΦΥΓΕ ΜΑΚΡΙΑ ΚΑΙ ΠΕΤΑ...

ΑΝΘΡΩΠΟΙ..

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ Κ ΦΕΥΓΟΥΝ.
ΠΟΙΟΙ ΜΕΝΟΥΝ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ? ΓΙΑ ΠΟΣΟ?
ΕΡΩΤΕΣ ΠΟΥ ΠΑΛΕΥΩ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ, ΝΑ ΠΡΟΣΠΕΡΑΣΩ, ΝΑ ΚΟΙΜΗΣΩ..
ΕΡΩΤΑΣ ΠΟΥ ΜΕΝΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ ΞΥΠΝΑ ΚΑΙ ΜΟΥ ΜΙΛΑ.
ΦΥΕ!! ΦΥΓΕ!! ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ.
ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ, ΝΑ ΠΟΝΑΩ, ΝΑ ΣΕ ΘΥΜΑΜΑΙ.
ΦΥΓΕ ΜΑ ΜΕΙΝΕ ΕΔΩ ΗΣΥΧΑ.
ΗΣΥΧΑΖΕΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ?
ΓΙΝΕΤΑΙ Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΡΙΑΚΙ?
ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ?
ΟΧΙ.